Zo’n glaasje limoncello; dat loopt er zoetjes in na een etentje. Maar m’n roots indachtig, mag het liever nog een glaasje mirto zijn. Mirto is een typisch Sardische likeur. Jammer dat het niet echt wijd verspreid is in België. Ik moet er altijd speciaal voor naar Italiaanse speciaalzaken. Net zoals limoncello is mirto een zoet digestief dat op z’n best is als het uit de diepvriezer komt en licht stroperig in je glas vloeit. Er bestaat ook een witte variant (van de bloesem en de bladeren van de Mirte), maar ik ken vooral de donkere; gemaakt op basis van blauwe bessen. De smaak doet een beetje denken aan hoestsiroop voor kindjes, maar dan wel hoestsiroop van 32 graden… Verraderlijke zoetigheid dus. Te drinken, of beter gezegd te degusteren, in mini-glaasjes.
In het VT4-tijdperk van Komen Eten was er ooit een kandidate die een parfait bereidde met limoncello. Ik dacht: wat lukt met limoncello, moet zeker ook lukken met mirto. Helaas kwam het er maar niet van om het eens te proberen. Toen ik uiteindeljik wel én mirto én tijd had, was het Komen Eten-archief samen met de voice-overs van Peter Van Asbroeck verdwenen. Gelukkig vond ik op de site van Albert Heijn een goed alternatief. De limoncello heb ik dus vervangen door mirto. Een goede match, al zeg ik het zelf, zeker met de knapperige besjes erbij. Geen mirto in huis? Dan zal de versie met de limoncello ongetwijfeld ook vlotjes uitgelepeld worden.
Pingback: Een goddelijke vergetelheid | The Picnic Guest